Wybitne dzieło złotnictwa wykonane zostało zapewne w Krakowie, w 1 poł. w. XIII, a więc niemal półtora wieku po śmierci biskupa Stanisława, z którym zostało związane w kolejnych stuleciach. Był to pierścień pontyfikalny, zakładany przez biskupa na grubą rękawiczkę, co tłumaczy niezwykle duże rozmiary. Według tradycji z jego udziałem działy się liczne cuda, a w szczególności ozdrowienia z chorób głowy. Pierścień przechowywany był na jednym z palców srebrnego relikwiarza ręki św. Stanisława i zapoczątkował tradycję ofiarowywania do niej następnych pierścieni. Inwentarz z r. 1602 notuje już takie 3 pierścienie, w r. 1702 było ich 4, w r. 1791 – 6, a w końcu w. XIX – aż 25!